Αμποτες να πραγματοποιηθεί επί τέλους η σωτηρία του σπιτιού απ' όπου ξεκίνησε η ολοκλήρωση του εθνικού μας χώρου (Άρθρο εφημερίδας "Καθημερινή": Σχέδιο σωτηρίας της οικίας Παύλου Μελά) Η κατάντια του ήταν μια σκέτη ντροπή. Άψογα διατηρημένο μέσα σε καταπράσινο κήπο όσο το κατοικούσε η εμπνευσμένη γλύπτρια Ναταλία Μελά, εγγονή του Μακεδονομάχου, μετά την απομάκρυνση της προς "αξιοποίηση" του όπισθεν μεγάλου οικοπέδου, εγκαταλείφθηκε άσπλαχνα στη φθορά του χρόνου και των ανθρώπων· χρησιμοποιήθηκε και ως αποθήκη οικοδομικού υλικού για τις αναγειρόμενες πολυκατοικίες του "αξιοποιούμενου" οικοπέδου. Με την κατεδάφιση της πετρόχτιστης μάντρας και ο κήπος ρημάχτηκε σε ξέφραγο αμπέλι. Το σεμνό, περικαλές οίκημα, καθρέφτης του ήθους του ήρωα, κιβωτός εθνικής μνήμης και στολίδι της Κηφισιάς, έδειχνε καταδικασμένο εις θάνατο. Εκκλήσεις προς δημόσιες αρχές, επιστολές στον τύπο (σταχυολογώ δύο ημέτερες, "Η Κηφισιά αγνωμονούσα"(23/1/2002), "Τύχη και ατυχία «διατηρητέων» Κηφισιάς"(8/7/2006), από διάφορες που φιλοξένησαν τα Γράμματα της εφημερίδας "Καθημερινής"), έμειναν χωρίς αποτέλεσμα, αντιμετωπίζοντας ως και την άρνηση παραδοχής του χαρακτηρισμού του οικήματος ως διατηρητέου. Παράδειγμα, σε επετειακή έκθεση στο Δημαρχείο Κηφισιάς για τον Μακεδονικό Αγώνα, υπήρχαν άφθονες φωτογραφίες από τη ζωή της οικογένειας Μελά στην Κηφισιά· ούτε μία όμως του σπιτιού όπου ζούσαν. Στην απορία μου γι αυτήν την κραυγαλέα απουσία του διατηρητέου, η δημοτική επιμελήτρια της έκθεσης αρνήθηκε την ιδιότητα αυτή του κτίσματος. Κατόπιν αυτού, απευθύνθηκα εγγράφως στον Δήμαρχο για τη διαλεύκανση του θέματος. Η απάντηση, με έγγραφο της Διεύθυνσης Πολεοδομίας του Δήμου, επιβεβαιώνει οριστικά ότι η οικία του Παύλου Μελά έχει χαρακτηριστεί ως διατηρητέα με το Π.Δ. 12-2-1982/Φ.Ε.Κ. 180Δ'/19-3-1982.
Χρειάστηκαν λοιπόν 27 ολόκληρα χρόνια και μία επιβεβαιωτική απόφαση του Κεντρικού Συμβουλίου Νεωτέρων Μνημείων (Φ.Ε.Κ. 16/9/2009) με την πρόβλεψη της σχετικής δαπάνης για να αρχίσει-τελεσιδίκως ελπίζω- υλοποιούμενο το Προεδρικό Διάταγμα του 1982 και να εκπληρωθεί ένα εθνικό χρέος. Συμβολικά, όσος χρόνος χρειάστηκε για να καταποντιστεί η χώρα, υπό το βάρος ξέφρενης σπατάλης και καλπάζουσας κρατικής ακηδείας, στο δύσοσμο τέλμα της ένδειας και της γενικής ανυποληψίας. Να ελπίσουμε ότι αλλάζουμε σελίδα;
