Σκιαμαχούμε και ερίζουμε περί Μακεδόνων σκιάς. Σκιάς η οποία έχει αποκρύψει απο την όρασή μας τους πραγματικούς κινδύνους που αποκρυσταλλώνονται στα βόρεια σύνορα μας. Εκεί όπου οι εξ ανατολών παγίως απειλητικοί «γείτονές» μας με μακρόπνοο σύστημα, επίμονη και διερευνητική φαντασία χτίζουν πάνω από το κεφάλι μας γέφυρα προς τη δύση πολλαπλών λωρίδων επικοινωνίας, πολιτικής, στρατιωτικής οικονομικής και ενεργειακής. Κάτω από αυτή τη γέφυρα, αν δεν προσέξουμε, θα βρεθούμε, σαν τους γνωστούς περιθωριακούς απόκληρους της τύχης. Εμείς, αντί ν' αντιμετωπίσουμε τον κίνδυνο με ρεαλιστικές πρωτοβουλίες, κολλήσαμε στο «όνομα», σαν πεισματωμένα νήπια, ανήμπορα κραυγάζοντας μπροστά στην «αδικία των μεγάλων». Αρνούμαστε χωρίς συζήτηση και δεν προτείνουμε τίποτε το εποικοδομητικό. Οι πολιτικοί μας; Εκτός μιας - δυο εξαιρέσεων (π.χ. Κύρκος), κομματικοί μάγειροι ευτελών παραδοσιακών εδεσμάτων που διεγείρουν τον εθνικό μας ουρανίσκο χωρίς να τρέφουν το σώμα του έθνους. Αυτά μας διαφημίζουν, αυτά τους ζητάμε, αυτά μας σερβίρουν.
Και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται ατέρμων. Το "πολιτικό κόστος" έχει ανεπανόρθωτα διαβρώσει το πολιτικό ήθος και εξαλείψει ολοσχερώς το θάρρος για υπεύθυνη ενημέρωση του πολίτη (αν υπάρχει ακόμη αυτός και δεν τον έχει καταβροχθίσει ο «λαός»). Ενημέρωση ως προς την πραγματικότητα των διεθνών συσχετισμών και την ανάγκη -μέσα στα πλαίσια που η πραγματικότητα αυτή διαγράφει- μελετημένης ιεράρχησης στόχων, με υποχωρήσεις στα ελάσσονα για την επίτευξη του μείζονος.
Το επιστέγασμα, η παραλυτική αποχή από κάθε θετική πρόταση και πρωτοβουλία -που έτσι αναπόφευκτα εκχωρείται στην καιροφυλακτούσα άλλη πλευρά- και η πρωτοφανής επιλογή της παρελκυστικής εκκρεμότητας, την ώρα που ξέρουμε πως ο χρόνος δουλεύει εις βάρος μας. Αλλά βέβαια υπάρχει πάντοτε η σιγουριά του δημοφιλούς μας άλλοθι: για ό,τι συμβεί θα φταίει, ως γνωστόν, η κοινή συνωμοσία εχθρών και φίλων κατά της χώρας μας.
