Φεύγει η ζωή σαν άμπωτη:
αποτραβιέται η θάλασσα
και στο βυθό προβάλλουν
ονείρων που βουλιάξανε
τα μαύρα τα συντρίμμια
κι άλλα συντρίμμια της ζωής
που η μνήμη δεν τα σβήνει (άνω τελεία)
χαίνουν τα ρήγματα σεισμών
που της ψυχής τα βάθη,
όταν γινόταν το κακό,
συθέμελα τραντάξαν.
Της Ειμαρμένης δύναμη
γυρίζει η πλημμυρίδα,
για να σαρώσει οσά' τανε
μέσ' στο βυθό να μένουν
μαζί κι όσα απομείνανε
στου ταξιδιού το ΤΕΛΟΣ.
----------------------------------------------
Ποίημα του Κώστα Παπαχρυσάνθου
Δημοσιεύθηκε τον Δεκ 2005 στο περιοδικό Βίγλα (τεύχος 20)
