Φίλοι μου, Συγγενείς, Συμπέθεροι, Κουμπάροι:
Δικαίωμα του καθενός ο δρόμος που θα πάρει,
γιατί στου ανθρώπου είναι τη φύση
να βρίσκει στα προβλήματα μια λύση
και πρόβλημα δεν έχει πιο μεγάλο,
πώς θα διαβεί κι αν θα διαβεί
στον κόσμο π' ονειρεύτηκε, τον άλλο
τον κόσμο που ο νους του έχει πλάσει
απ' του θανάτου την αλήθεια ν' αποδράσει.
Αφότου αφήκε των πριμάτων την κοιτίδα
και της εξέλιξης προαιώνια πυραμίδα,
μυριάδες χρόνια τώρα σκαρφαλώνει,
η κορυφή -θαρρεί που έφτασε- τον καθηλώνει
στο χάος που απλώνεται μπροστά του,
στον ίλιγγο που τον περικυκλώνει
κι αναζητάει βοήθεια προστάτου.
Στα τυχερά της φύσης τα παιχνίδια
κάποιων προγόνων ξεστρατίσαν τα γονίδια
και το μυαλό που λίγο - λίγο μεγαλώνει
αυτονομείται και το ένστικτο στριμώχνει·
δεν έχει πια συντονισμού εργαλείο
για να μπορεί το ον να επιβιώσει·
του στοχασμού αποκτά το μεγαλείο,
τη σκέψη με το λόγο του αρθρώνει,
συνειδητά πλέον την ύπαρξη βιώνει.
Της άγνοιας το κενό θα συμπληρώσει,
όσα στο βάθος της ψυχής δεν φθάνει η γνώση,
το πάντρεμα του νου με τις αισθήσεις,
γεννώντας κόσμους μυθικά, στοιχειά της φύσης.
Μα μέσ' στη γνώση που του χάρισε η σκέψη
δε θέλει, δεν μπορεί να το πιστέψει,
—φαρμακωμένο την καρδιά τρυπάει το βέλος-
πως όλα τούτα θα 'χουν κάποτε ένα τέλος.
Το στριμωγμένο ένστικτο εκδίκηση γυρεύει,
λέξεις φουσκώνοντας μ' ατμό, που γίνονται μπαλόνια,
λέξεις με έννοια δίβουλη που το μυαλό παιδεύει
και χάνονται στα σύννεφα για σύγχυση αιώνια
κι ουράνια καταφυγή, στερνή παρηγοριά
για της ζωής τα βάσανα και την τραχεία πορεία.
Κάποιοι για την προσγείωση προτείνουν την αγάπη,
να γίνει ειρήνη επί γης να φύγει το δρολάπι
του μίσους και του σπαραγμού.
Μ' αν γίνει λέξη του συρμού;
Πολλοί γι' αγάπη μίλησαν
κι αγάπησαν με πάθος
τον εαυτό τους σίγουρα,
στου είναι τους το βάθος.
----------------------------------------------
Ποίημα του Κώστα Παπαχρυσάνθου
Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Βίγλα
