Επιστήμη μη επισταμένη;

Η επιστήμη, ως παράγωγο του επίσταμαι, σημαίνει "γνωρίζω σε βάθος", έννοια που αντιδιαστέλλεται εύστοχα από την επιπόλαια γνώση με το απόφθεγμα "ο πολλά ειδώς (ο γνωρίζων ξερόλας) και ουδέν επιστάμενος". Εν όψει της σοβαρότητας της οικονομικής κρίσης των ημερών μας, αναρωτιέται κανείς κατά πόσον "τα οικονομικά" φέρουν επαξίως τον τίτλο της επιστήμης. Για μία κρίση τέτοιου εύρους, η οποία κυοφορείτο από τα μέσα τουλάχιστον της τρέχουσας δεκαετίας, προξενεί κατάπληξη το γεγονός ότι ελάχιστοι οικονομολόγοι, λιγότεροι ίσως των δακτύλων της μιας χειρός, εμφανίζονται σήμερα να έχουν εγκαίρως επισημάνει τον κίνδυνο αυτής της προς ρήξη διαστελλόμενης χρηματοπιστωτικής νεοπλασίας. Τούτο δε, όταν λαμπρές οικονομικές σχολές διασήμων πανεπιστημίων, κυρίως της Δ.Ευρώπης και Β.Αμερικής έχουν κατακλύσει πανεπιστήμια, ερευνητικά κέντρα, Διεθνείς Οργανισμούς (IMF,IBRD), Κεντρικές Τράπεζες, ανώτατες θέσεις του Δημοσίου, χρηματοπιστωτικά ιδρύματα κλπ, με μυριάδες αποφοίτους με διδακτορικά διπλώματα. Το δόγμα της "αυτορρύθμισης", αναχθέν σε οιονεί θρησκευτικό CREDO σε ορισμένες χώρες, ασφαλώς δεν έδεσε τα χέρια (και το μυαλό) ολόκληρης της οικονομικής κοινότητας, ώστε να παύσει να ασχολείται με ένα φαινόμενο, το οποίο μέσα από πολύπλοκους χειρισμούς δανειακών υποχρεώσεων του κοινού, δημιούργησε όγκους παρασιτικού χρήματος, ενίοτε κακοήθεις, ως αποτέλεσμα εσκεμμένων ενεργειών πολυμήχανων εγκεφάλων, αψηφούντων τις ενδεχομένως καταστροφικές για το όλο σύστημα συνέπειες˙ και τούτο ένεκα της υψηλής κερδοφορίας και των θεαματικών BONUS, τα οποία αυτοί εντωμεταξύ εξασφάλιζαν.

Προς τούτοις, είναι αποκαρδιωτική η εμφανής αμηχανία ως προς το δέον γενέσθαι, της σχεδόν παγκόσμιας πολιτικής και οικονομικής ηγεσίας, με προεξάρχοντα τον υπουργό οικονομικών των ΗΠΑ, Χένρυ Πόλσον με τις παλινωδίες του. Ας σημειωθεί σχετικά ότι, στην προγενέστερη της σημερινής γενιά της οικογένειας Πόλσον, δανικής καταγωγής,-(φαιδρά στη γλώσσα μας η εμπλοκή τους με τα δανεικά κι αγύριστα της αμερικανικής οικονομίας),- μέλος της, ίσως πατέρας του σημερινού υπουργού, υπήρξε στέλεχος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (IMF), διδάσκον υποδειγματικά τους εκεί εκπαιδευόμενους υποτρόφους διαφόρων χωρών την τεχνική του Ισοζυγίου Πληρωμών. Διδάκτωρ των Οικονομικών, συστηνόταν ως "Τεχνικός Ισοζυγίου Πληρωμών"! Ίσως και να ορρωδούσε ενώπιον μιας "κοινωνικής" επιστήμης με χαίνουσες απροσδιοριστίες, οι οποίες προφανώς οδήγησαν τον μεγάλο KEYNES να την χαρακτηρίσει ως "A DISMAL SCIENCE", δηλαδή, ούτε λίγο, ούτε πολύ, "κακορίζικη".

Βεβαίως το παρασιτικό αυτό χρήμα διήγειρε περαιτέρω την οικονομική μεγέθυνση, τον απορροφητήρα αυτό του ανθρώπινου υπερπληθυσμού. Ας μη ξεχνάμε ότι, ο πληθυσμός της γης μέσα στα τελευταία εκατό χρόνια τριπλασιάστηκε, παρ' όλες τις εκατόμβες δεκάδων εκατομμυρίων νεκρών των δύο παγκοσμίων πολέμων. Η ανθρώπινη υπερχείλιση του πλανήτη, συνεπαγόμενη τη ραγδαία εξάντληση των φυσικών πόρων του και τη συναφή καταστροφή του περιβάλλοντος και της ατμόσφαιρας, έχει περιπλέξει τα προβλήματα της ικανοποιητικής επιβίωσης της ανθρωπότητας πολύ πέραν των δυνατοτήτων της οικονομικής επιστήμης. Χρειάζεται πλέον γενική επιστράτευση όλων των πνευματικών και ηθικών δυνάμεων της ανθρωπότητας για την επίτευξη μιας νέας ικανοποιητικής ισορροπίας των διισταμένων σήμερα βασικών παραμέτρων που διέπουν τη ζωή μας.

Οσέτιοι-Αλανοί

Η υπερποντίως εξυφανθείσα προκλητικά τυχοδιωκτική επίθεση του αμερικανοτραφούς γεωργιανού ηγέτη κατά της Ν.Οσετίας -(απωτέρου, ενδεχομένως, υπερατλαντικού στόχου η υπέρβαση της οικονομικής κρίσης μέσω ψυχροπολεμικών εξοπλιστικών δαπανών)- έφερε στο προσκήνιο τον ιρανόφωνο λαό των Οσετίων, τον μόνο ινδοευρωπαϊκό στη γλωσσική Βαβέλ του Καυκάσου. Εγκατεστημένοι σε δύο θυλάκους, ιππαστί επί της κορυφογραμμής του Καυκάσου, μόλις υπερβαίνουν σήμερα το μισό εκατομμύριο. Όχι σημαντικοί σε αριθμό, αλλά με εντυπωσιακά τρικυμιώδη στην ιστορία διαδρομή, που τους έφερε από τα υψίπεδα της κεντρικής Ασίας, διαμέσου Ευρώπης, ως τη Βόρειο Αφρική. Γνωστοί στους αρχαίους γεωγράφους ως Ασιοι και Ασαίοι, "υπόξανθοι" κατά ρωμαϊκή πηγή, συγγενείς με τους Σαρμάτες, ήταν και αυτοί εξαίρετοι ιππείς και τοξότες. Οι προς Δυσμάς μετακινήσεις τους, ήταν επακόλουθο πιέσεων διαδοχικών κυμάτων τουρκο-μογγολικών φύλων, τα οποία ο υπερπληθυσμός και η προϊούσα ξηρασία -(σενάρια του εγγύς μέλλοντος μας;)- στην αρχική τους κοιτίδα, Β.Δ. της καθαυτό Κίνας, (λεκάνη ερήμου Γκόμπι), εξανάγκαζαν σε μαζική μετανάστευση.

Οι πιέσεις αυτές τους έφεραν σε πρώτη φάση βορείως του Καυκάσου, μεταξύ Κασπίας και Ευξείνου Πόντου. Έκτοτε είναι γνωστοί με το μεσαιωνικό όνομα τους ως Αλανοί.

Μεταγενέστερο κύμα των ίδιας προέλευσης Ούννων, επέφερε τη διάσπαση τους σε δύο ομάδες˙ η μία παρέμεινε επί τόπου, ενώ η άλλη ακολούθησε τους Ούννους ως την καρδιά της Ευρώπης και στη συνέχεια, εν μέσω διαδοχικών συμμαχιών και συγκρούσεων με τους τευτονικούς λαούς της Δύσης, οι διασωθέντες ενώνονται στην Ιβηρική χερσόνησο με τους Βανδάλους και μαζί με αυτούς (80 χιλιάδες) διαπεραιώνονται στη Βόρειο Αφρική, όπου δημιουργείται το βασίλειο Αλανών και Βανδάλων, το οποίο έμελλε να καταλυθεί αργότερα από τον εξαίρετο βυζαντινό στρατηγό Βελισάριο.

Το τμήμα που παρέμεινε βορείως του Καυκάσου,-οι πρόγονοι των σημερινών Οσετίων,- διατήρησε στενές και επωφελείς σχέσεις με το Βυζάντιο, συμμαζεύοντας στα χρόνια της ακμής του τα πολυώνυμα απόνερα του τρίτου και τελευταίου κύματος της ευρασιατικής στέπας˙ πολεμώντας συχνά στα χρόνια της παρακμής ως μισθοφόροι των Βυζαντινών.

Είναι αξιοσημείωτο ότι το όνομα των Αλανών επιζεί ως ευρύτατα διαδεδομένο κύριο όνομα, ALAIN στους γαλλόφωνους και ALAN στους Αγγλοσάξονες. Πάντως, τόσο οι Οσέτιοι όσο και οι Αμπχάζιοι (Αβασγοί) δεν συγγενεύουν, με τους Γεωργιανούς.

E LA NAVE VA

Αλληγορικό πανόραμα της Ευρώπης στα πρόθυρα του Α'Παγκοσμίου Πολέμου

Με πνεύμα υποδόριας σάτιρας ο FEDERICO FELLINI ψυχογραφεί τις κοινωνικές και ψυχικές παθογένειες της Ευρώπης στη μοιραία πορεία της προς το επικείμενο ολοκαύτωμα του Α'Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και την κυοφορούμενη (με πατέρα τον FREUD) επανάσταση των ηθών.

Βρισκόμαστε στο καλοκαίρι του 1914˙ τίποτε δεν προοιωνίζεται ακόμη τη μεγάλη καταστροφή που έρχεται, φέρνοντας τη φωτιά του πολέμου και τις στάχτες. Το πλοίο σαλπάρει μεταφέροντας την "τέφρα" διάσημης ντίβας, σύμβολο του καταδικασμένου ευρωπαϊκού πνευματικού πολιτισμού που έχει φτάσει σε ιστορικό απόγειο, με τη μουσική ως το λαμπρότερο επιστέγασμα. Γι'αυτό το λόγο το έργο κολυμπάει κυριολεκτικά στην καλή μουσική κάθε είδους, με την κρυστάλλινη διαύγεια του πιάνου στο CLAIR DE LUNE του DEBUSSY, επανερχόμενη νηφάλια παρένθεση στα κύματα του ρομαντισμού.

Σκοπός του ταξιδιού, η τέφρα της ντίβας να σκορπιστεί στη θαλάσσια περιοχή του νησιού με το αποκαλυπτικό όνομα "Ερημος". Οι επιβάτες, αριστοκράτες, τιτλούχοι και διακεκριμένοι τραγουδιστές, η αφρόκρεμα της κοινωνίας. Μεταξύ των πρώτων ένας πρίγκηπας της Αυστροουγγαρίας, (διάφανη η αρνητική μεροληψία του ιταλού FELLINI) και μία συγγενής πριγκίπισσα, τυφλή γεροντοκόρη, μορφή ιέρειας, η οποία συνδυάζει, την τυφλότητα με την ικανότητα σίγουρης κυκλοφορίας μέσα στο πλοίο που όλοι θαυμάζουν.(Η τυφλή σιγουριά της ηγεσίας των ευρωπαϊκών Δυνάμεων, που δεν βλέπουν πού οδηγεί η πολιτική τους, πέρα των καθημερινών).

Κάτω στο λεβητοστάσιο του πλοίου, εικόνα δαντικής κόλασης˙ εξαθλιωμένοι κάθιδροι εργάτες τροφοδοτούν με κάρβουνο τις φωτιές των καζανιών. Σε μία εντυπωσιακή σκηνή του έργου, οι υψηλοί επιβάτες ξεναγούνται σε εσωτερικό υπερώο του πλοίου, το οποίο δεσπόζει πάνω από το κολαστήριο των θερμαστών, (αριστουργηματική αποτύπωση του ταξικού χάσματος ανάμεσα στην ανώτερη τάξη και τους πληβείους). Αυτοί παρακαλούν τους εξέχοντες τραγουδιστές να τραγουδήσουν -εν χορώ, εννοείται- και εκείνοι απαντούν στο αίτημα με ένα σκληρό ανταγωνισμό μεταξύ τους, ποιος θα πετύχει την ψηλότερη κορώνα, (αντανακλώντας τον ανένδοτο ανταγωνισμό των ευρωπαϊκών δυνάμεων, απέναντι στις όποιες προσπάθειες συνεργασίας).

Από τα αμπάρια, στο βάθος του κύτους, αναδίδεται βαριά δυσωδία˙ ένας ρινόκερως κείτεται δεμένος, άρρωστος και όζει, -ερωτευμένος κατά τον τούρκο φύλακα του-. (Άτεγκτοι κοινωνικοί κανόνες της εποχής και η εκκλησία που καταπιέζουν ζωϊκά-ζωτικά ένστικτα μέχρι να κακοφορμίσουν στα ζοφερά υπόγεια της ψυχής). Κάποτε ο ρινόκερως, πάντα δεμένος, ανελκύεται πάνω από το κατάστρωμα και επιχειρείται ο καθαρισμός από τη βρομιά του με νερό υπό πίεση, (όπως η προσπάθεια αποκάθαρσης "υπό πίεση" των θεωρούμενων "βρόμικων" ενστίκτων).

Σε κάποιο σημείο της διαδρομής περισυλλέγονται μεσοπέλαγα καραβοτσακισμένοι Σέρβοι και Τσιγγάνοι, φυγάδες από τα Βαλκάνια, τους οποίους -σα μολυσμένους- απομονώνουν σε μια γωνιά του καταστρώματος.

Στο σκοτάδι μιας νύχτας, ένας αλλόκοτος -ξωτικών; καλικάντζαρων;(*) χορός των Τσιγγάνων, θυμίζοντας αρχετυπικά πρωτόγονες, μυστηριακές τελετουργίες, καθηλώνει μαγνητισμένη, την υψηλή κοινωνία του πλοίου˙ ο διονυσιασμός επεκτείνεται, με τους Σέρβους στη συνέχεια να τραγουδούν ζωηρά λαϊκά τραγούδια της χώρας τους και να αρχίζουν ξέφρενο χορό που τελικά, -ξυπνώντας ορμέμφυτες επιθυμίες,— συμπαρασύρει και την υψηλή κοινωνία που απελευθερώνεται από τα ψυχολογικά δεσμά της τάξης της˙ η νεαρή κοπέλα, επανειλημμένα εστιασμένη στο φακό για το αμφίσημο βλέμμα της, αφήνει τις επιφυλάξεις της στην αγκαλιά νεαρού Σέρβου και κάποιοι "κύριοι" εκδηλώνουν τις "ιδιαιτερότητές" τους.

Στη συνέχεια γίνεται μεσοπέλαγα η συνάντηση με το αυστροουγγρικό θωρηκτό, που απαιτεί την παράδοση των Σέρβων. Με τη μεσολάβηση του πρίγκηπα της Αυστροουγγαρίας αρχίζουν ατέρμονες διαπραγματεύσεις που περιπλέκονται με τη μεταφραστική ανεπάρκεια του διερμηνέα. Τελικά ξεκαθαρίζεται ότι η παρανόηση είναι αν βρίσκονται στο χείλος του γκρεμού ή πάνω σε ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί! (εύστοχος συμβολισμός γύρω από τη μικρόνοια της ασυνεννοησίας στις άκαρπες διαβουλεύσεις των Δυνάμεων πριν από την έκρηξη του πολέμου). Μεσολαβεί η προσωρινή άδεια του θωρηκτού για την προσέγγιση του πλοίου στο νησί "Ερημος", όπου γίνεται απρόσκοπτα η τελετή του σκορπίσματος της τέφρας της ντίβας.

Στο τέλος επιβιβάζονται οι πρόσφυγες Σέρβοι σε λέμβο -και η κοπέλα μαζί- για να παραδοθούν στο θωρηκτό όπου πλησιάζοντας, νεαρός Σέρβος πετάει βαρελότο που βρίσκει τη βάση κανονιού˙ ακολουθεί έκρηξη των κανονιών του θωρηκτού που πλήττουν το πλοίο και τα δύο σκάφη αρχίζουν να βυθίζονται. (Ξεσπάει ο πόλεμος του οποίου κανείς δεν φανταζόταν τις συνέπειες, μπρος στις οποίες η φονική σφαίρα του Σαράγεβου ήταν τωόντι βαρελότο). Στο βυθιζόμενο πλοίο, με τον κίνδυνο να απελευθερώνει τα ένστικτα, η τυφλή πριγκίπισσα γραπώνει συνταξιδιώτη και τον αγκαλιάζει με ένα παθιασμένο φιλί διαρκείας. Στον πλημμυρισμένο διάδρομο το μεγάλο πιάνο, ναυάγιο του πολιτισμού, απομακρύνεται πλέοντας προς την άβυσσο. Ο δημοσιογράφος που παρατηρεί και καταγράφει σε όλη τη διαδρομή απομακρύνεται και αυτός μέσα σε μια βάρκα μαζί με τον ελευθερωμένο πια θηλυκό ρινόκερω, το γάλα του οποίου εκθειάζει με νόημα για τη νοστίμια του.

(*) "καλικάντζαρος" Ινδικό διαλεκτικό (μερικώς και τσιγγάνικο): KALE/KALI-KANJARO=Μαύρος άνθρωπος.

Παρά φύσιν, ο άνθρωπος

Κανένα άλλο έμβιο ον στον πλανήτη μας κατά τα εκατομμύρια έτη που έχουν παλαιοντολογικά διερευνηθεί, δεν έχει τόσο κατάφωρα παραβιάσει τη φυσική ισορροπία αυτού του σπανιότατου, ως φαίνεται, είδους ουρανίου σώματος, το οποίο λυμαινόμαστε. Μέσα σε δεκαετίες έχουμε κατασπαταλίσει εξορύσσοντας και απομυζώντας από τα έγκατα της γης θησαυρούς μεταλλευμάτων, άνθρακα, πετρελαίου και ύδατος, που χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια για να σχηματιστούν.

Τριπλασιαζόμενος πληθυσμός μέσα σε ένα μόλις αιώνα έχει κυριολεκτικά ρημάξει την επιφάνεια της γης από χλωρίδα και πανίδα και τις απέραντες θάλασσες που την περιβάλλουν, από τον ενάλιο πλούτο τους. Με επιταχυνόμενο ρυθμό μολύνουμε προς ασφυξία και αυτήν την περιβάλλουσα ατμόσφαιρα, στοιχείο απολύτως αναγκαίο της ύπαρξής μας. Αιτία, ο καταφανώς υπέρμετρα, σε σχέση με τα λοιπά όντα, αναπτυχθείς εγκέφαλος και το προκύπτον δίκοπο θαύμα της «Γνώσης». Με προφητική ενόραση αυτών των δηλητηριωδών παραφυάδων της γνώσης που αναφέρθηκαν, αρχαίοι πολιτισμοί τη συνέδεσαν άρρηκτα με αναπότρεπτη βαριά τιμωρία για παράβαση ιερών κανόνων. Κατά τους Εβραίους, ο άνθρωπος εξορίστηκε από τον παράδεισο γιατί έφαγε το απαγορευμένο μήλο της γνώσης (και προσπάθησε να δικαιολογηθεί ως εξαπατηθείς από τον σατανικό όφη). Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, πονηρότεροι, έμειναν αλώβητοι ευθυνών, τις οποίες ανέλαβε ο αλτρουιστής Προμηθέας, κλέβοντας από τους θεούς για να την προσφέρει ανιδιοτελώς(!) στον άνθρωπο την ιερή φλόγα της γνώσης. Την ιερόσυλη κλοπή πλήρωσε ανελέητα, αλυσοδεμένος από τους θεούς πάνω στον Καύκασο, με έναν γύπα να του τρώει το συκώτι, αναγενόμενο για τη διαιώνιση της τιμωρίας (καρκίνος του ήπατος, υποθέτω).

Τέλος, κάποια υποψία με κατατρύχει, ότι και ο Freud ίσως λόγω εβραϊκής καταγωγής(;), τιμωρήθηκε με καρκίνο του στόματος, επειδή τόλμησε και είπε αλήθειες, ώς τότε καλά φυλαγμένες στα κατασκότεινα υπόγεια της ψυχής του ανθρώπου.

Macedoine

Στο γαλλικό λεξιλόγιο (και δευτερευόντως στο αγγλικό) με την ανωτέρω λέξη χαρακτηρίζεται ποικιλία, σαλάτας κυρίως, ετεροκλήτων συστατικών. Παλαιότερα (1771) χρησιμοποιήθηκε για ανοητεύοντα κείμενα, διανθισμένα με πληθώρα ασχέτων παραθεμάτων. Λέξη εμπνευσμένη από την ασαφών ορίων τουρκοκρατούμενη πολυεθνική Μακεδονία, όπου συζούσαν αναμίξ Ελληνες, Τούρκοι, Εβραίοι, Βλάχοι, Βούλγαροι και άλλοι δευτερεύοντες.

Στις αρχές του περασμένου αιώνα, στα πρόθυρα κατάρρευσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, Ελληνες, Σέρβοι, Βούλγαροι -και με επίζηλο έπαθλο τη Θεσσαλονίκη- πολέμησαν κατά των Τούρκων στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο, για την κατάκτηση της περιοχής την οποία μακροχρονίως εποφθαλμιούσαν. Εμείς για την απελευθέρωση ομοεθνών και ανάκτηση ιστορικών εδαφών, οι Σέρβοι, αποκλεισμένοι τότε από θάλασσα, για να βρουν διέξοδο στο Αιγαίο και οι Βούλγαροι για την πραγμάτωση της δικής τους Μεγάλης Ιδέας, της Μεγάλης Βουλγαρίας της εφήμερης συνθήκης του Αγίου Στεφάνου (1878). Οι επακολουθήσαντες δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι είχαν ως συνέπεια μετακινήσεις πληθυσμών, π.χ. εγκατάσταση Μικρασιατών προσφύγων, οι οποίες κατέτειναν στη σύμπτωση συνόρων και εθνοτήτων.

Η παρούσα εκκρεμότητα σχετικά με τους προς Βορρά γείτονες προκύπτει από βαθύ υπαρξιακό πρόβλημα που αφορά την πραγματική τους ταυτότητα. Γενεσιουργός αιτία η ανάδειξη του μεσαιωνικού δυτικού τμήματος της Βουλγαρίας επί τσάρου Συμεών με επίκεντρο τη Αχρίδα το 893 σε εστία πνευματικής και θρησκευτικής βουλγαροσλαβικής ακτινοβολίας. Αυτή ήταν η αρχή της πραγματικής ιστορίας των σημερινών Σκοπιανών. Η αφετηρία της ύπαρξής τους. Οι μακροί σκοτεινοί αιώνες της τουρκοκρατίας που σάρωσε τα Βαλκάνια, σχεδόν νάρκωσαν τις μνήμες. Ωσπου ο ρωσικός πανσλαβισμός αφύπνισε τα βουλγαρικά οράματα με την προτεινόμενη υπερμεγέθη Βουλγαρία του Αγίου Στεφάνου, η οποία, περιλαμβάνοντας ολόκληρη τη Μακεδονία, έφτανε ώς την Αλβανία και τον Αλιάκμονα! Η συνθήκη αυτή σύντομα ανατράπηκε στο Βερολίνο, αλλά η βουλγαρική Μεγάλη Ιδέα είχε πια γεννηθεί και ριζώσει.

Βουλγαρικές ήττες στον Β΄ Βαλκανικό και τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έπληξαν βαριά τη Μεγάλη Ιδέα, η οποία έκτοτε μεταλλάσσεται κάτω από διάφορα προσωπεία - μάσκες. Προωθείται η ιδέα του σλαβομακεδονισμού, ο οποίος διεκδικεί την κληρονομιά του τσάρου Συμεών. Μεταξύ των δύο παγκοσμίων πολέμων η διαβόητη IMRO (Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση) δημιουργεί συνεχώς αποσταθεροποιητικά προβλήματα τόσο στο βασίλειο της Νοτιοσλαβίας, όσο και στη Βουλγαρία, με συνέπεια μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών από τον βουλγαρόφωνο Νότο της πρώτης στη δεύτερη.

Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, ελέω συμμάχων Γερμανών, οι Βούλγαροι επανιδρύουν τη Μεγάλη Βουλγαρία, ενσωματώνοντας το σημερινό κράτος των Σκοπίων. Μεταπολεμικά ο Τίτο επανακτά την περιοχή, κατασκευάζοντας, εντός των ορίων της Γιουγκοσλαβικής Συνομοσπονδίας, τη Δημοκρατία της Μακεδονίας και προωθεί «εμπλουτισμό» του παλαιότατου βουλγαρικού ιδιώματος με σερβικές λέξεις.

Συμπερασματικά των ανωτέρω είναι εμφανές και κατανοητό ώς ένα σημείο το πρόβλημα ταυτότητας των γειτόνων· τούτο όμως εκμεταλλεύεται δεόντως η υπερατλαντική υπερδύναμη για να στρατολογήσει νέους «προθύμους» υποτελείς, μέσω των οποίων προγραμματίζεται η αποδυνάμωση της Ευρώπης σε μια άπραγη πολυεθνική μεγάλη (σαλάτα) Macdoine. Αλλά η συνεχής εναλλαγή στις μάσκες των γειτόνων, στις οποίες έχει προστεθεί ο προκλητικός σφετερισμός του Μεγάλου Αλεξάνδρου (πώς τους ξέφυγε ο Αριστοτέλης;), ακόμη και των προϊστορικών κατοίκων, οδηγεί στον πειρασμό να προταθεί στις διαβουλεύσεις και το όνομα «Μakedonia - Usa».

Αντισημιτισμός στη χώρα μας

Στη χώρα μας δεν παρατηρήθηκε ο δηλητηριώδης αντισημιτισμός, ο οποίος σημάδεψε το πρόσφατο και το απώτερο παρελθόν πολλών άλλων «πολιτισμένων» χωρών. Σε φωτεινή αντίθεση με την εκκωφαντική σιγή του προκαθήμενου του ετέρου μεγάλου δόγματος της Δύσης, ο επιβλητικός αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός, αψηφώντας τις όποιες συνέπειες, απηύθυνε επιστολή έντονης διαμαρτυρίας στον Γερμανό διοικητή των δυνάμεων κατοχής για τις συλλήψεις των Εβραίων, Ελλήνων -όπως όλοι- πολιτών, καθώς ετόνιζε.

Ο επίσκοπος Ζακύνθου επίσης προστάτεψε τους Εβραίους της νήσου. Αλλά και πολλές ελληνικές οικογένειες, με κίνδυνο της ζωής των μελών τους, έκρυψαν Εβραίους στην κατοχή και άλλοι τους βοήθησαν να γλιτώσουν στο αντάρτικο των βουνών. Αυτά, παρόλο ότι υπήρξαν, όπως θυμάμαι παιδί (πριν από οκτώ σχεδόν δεκαετίες), κάποια, ψήγματα υποδόριας λαϊκής αντιεβραϊκής άπωσης, στηριζόμενης σε δοξασίες μυστηριακών θυσιών χριστιανοπαίδων, κατάλοιπο προφανώς μεσαιωνικής στοχευμένης μισαλλοδοξίας. Αυτό το υφέρπον αρνητικό κλίμα έφθανε, πιθανότατα μέσω του οικιακού προσωπικού, μέχρι των ανωτέρω κοινωνικών στρωμάτων. Ενδεικτικό το επεισόδιο στον θαυμάσιο «Τρελαντώνη» της Πηνελόπης Δέλτα, όπου τα παιδιά πέφτουν από τα σύννεφα με την αποκάλυψη πως ο Χριστός ήταν Εβραίος. Πράγμα φυσικό, όταν συντηρείται ως επτασφράγιστο μυστικό το γεγονός ότι ο χριστιανισμός ξεκίνησε ως ιουδαϊκή αίρεση και ότι οι πρώτοι χριστιανοί ήταν Εβραίοι.

Πολλοί (δεν είναι του παρόντος), οι λόγοι της επαμφοτερίζουσας στάσης του χριστιανισμού έναντι του ιουδαϊσμού. Αφενός κράτησε ολόκληρη την εβραϊκή Παλαιά Διαθήκη, με όλες τις αναφορές στην ιδιαιτερότητα των Εβραίων -που φαίνεται να ενοχλούν κάποιους υπερέλληνες, λησμονούντες ανάλογες ημέτερες εθνοκεντρικές αντιστοιχίες- αφετέρου προσπάθησε ποικιλοτρόπως να αποστασιοποιηθεί από αυτόν με την εμβληματική χρησιμοποίηση (στις γραφές, τα τροπάρια) του Ιούδα, υπαινικτικά ταυτιζόμενου με τον ιουδαϊσμό και την αιώνια συλλήβδην ενοχή του για τη σταύρωση του Ιησού. Δεν αποκλείεται εδώ να εντάσσεται και η απομάκρυνση από τον αμιγή ιουδαϊκό μονοθεϊσμό μέσω του τριαδικού δόγματος και των συνακόλουθων δυσθεώρητων νοηματικών ακροβασιών που ταλαιπώρησαν οικουμενικές συνόδους. Ίσως, αυτά, καθώς και κάποια άλλα δύσκολα αποδεκτά δόγματα, όπως η εκ γενετής «αμαρτία» του ανθρώπου, που βαρύνει ακόμη και τα αβάπτιστα νήπια(!), υπέσκαψαν τις αντιστάσεις του χριστιανισμού ευρυτάτων περιοχών, έναντι του επελαύνοντος απλοϊκού μονοθεϊστικού Ισλάμ.

Συμπερασματικά και με αφορμή την πρόσφατη δίκη, πιστεύω ότι ο συντριπτικός όγκος των Ελλήνων δεν κινδυνεύει να παρασυρθεί από τις έωλες ιδέες των θαυμαστών του χιτλερικού Mein Kampf. Αλγεινή πάντως εντύπωση προκαλεί η από δικανικής καθέδρας παραδοχή σήμερα(!) ως «επιστημονικών» των παλαιάς κοπής εξημμένων φυλογενετικών φαντασιώσεων, οι όποιες οδήγησαν σε πρωτοφανή πολιτισμική καταστροφή και θάνατο δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων.