Οι παλαιότεροι Κηφισιώτες ήταν υπερήφανοι για ένα στολίδι της μνήμης της πόλης τους: τον απέριττο ειδυλιακό οικίσκο μέσα στον κατάφυτο κήπο της οδού Τατοΐου (50), απ' όπου ξεκίνησε ο Παύλος Μελάς το 1904 για την ηρωική πορεία του προς τη θυσία και τη δόξα.
Άλλοτε προσφιλές θερινό ενδιαίτημα, μεταξύ άλλων και επιφανών ευεργετών η Κηφισιά, σήμερα θύμα καλπάζουσας κακοήθους νεοπλασίας, οικοδομικής και κοινωνικής, μένει αδιάφορη μπροστά στη βεβήλωση του χώρου απ' όπου ξεκίνησε το όραμα της ελληνικής Μακεδονίας για να γίνει πραγματικότητα. Το γραφικό ιστορικό σπιτάκι ρημάζει στην εγκατάλειψη. Ο καταπράσινος κήπος, τον οποίο πριν από λίγα χρόνια ζωντάνευαν τα στιβαρά γλυπτά της εγγονής του Παύλου Μελά, Ναταλίας, τώρα κρανίου τόπος. Η πετρόχτιστη μάντρα κατεδαφισμένη και στη θέση της βάρβαρο συρματόπλεγμα. Η αναμνηστική πλάκα στην πύλη του κήπου, μουτζουρωμένη με κόκκινη μπογιά για να σβήσει κάθε ίχνος μνήμης. Μια σκέτη ντροπή για την Κηφισιά και για όλους μας, αλλά και επαίσχυντος εμπαιγμός της έννοιας του "διατηρητέου".
Κατά τα άλλα συναγειρόμενοι εναντίον της "ζηλόφθονης" Δύσης, κατηγορουμένης για σκευωρίες κατά της εθνικής μας ταυτότητας, διαπρέπουμε στις πατριωτικές κορώνες.
