Στην καταλυτική εποχή μας όπου η πρωτόγνωρη υλική ευημερία προκύπτει από την αντίστοιχη καταστροφή φυσικών πόρων και περιβάλλοντος, η άλλοτε κηπούπολη Κηφισιά χάνει ραγδαία τον προαιώνιο χαρακτήρα της, στον οποίο οφείλει το όνομα της (Κηφισός: ο ποταμός των «κήπων». Robert Graves «The Greek myths»). Ο εμβληματικός πλάτανος, που κίνησε τον θαυμασμό του Χάνς Κρίστιαν Άντερσεν, μένει μόνο ως όνομα της κεντρικής πλατείας. Τα σκιερά πλατάνια που πλαισίωναν την οδό Όθωνος, καχεκτικά τώρα, πνέουν τα λοίσθια. Οι υψίκορμες λεύκες της οδού Δεληγιάννη ανήκουν πλέον στο παρελθόν, όπως και οι αείροες «αμπολές», αυλάκια κατά μήκος των δρόμων, όπου τα νερά κελάρυζαν χειμώνα-καλοκαίρι, τρέφοντας τις θα-λερές δεντροστοιχίες θύματα όλα των ανεξέλεγκτων γεωτρήσεων που κατέβασαν τη στάθμη των υπόγειων υδάτων.
Μαζί με τους κήπους χάθηκαν και οι περισσότερες ίσως από τις αξιόλογες για την ποικιλία των ρυθμών τους, επαύλεις, για να δώσουν τη θέση τους σε πυκνοδομημένες «μεζονέτες» (και πριζονέτες). Από τα κηρυχθέντα «διατηρητέα», μερικά αφέθηκαν στη φθορά του χρόνου, με αξιοθρήνητο παράδειγμα τον ιστορικό οικίσκο, απ' όπου ξεκίνησε ο Παύλος Μελάς για τον Μακεδονικό Αγώνα ("Η Κηφισιά αγνωμονούσα"(23/1/2002)). Κάποια άλλα ανα(παρα)μορφώνονται με κακοήθεις (ιατρικώς) νεοπλασίες, οι οποίες αναπτύσσονται στα νοσογόνα πλαίσια του ισχύοντος ΓΟΚ για να στεγάσουν επαξίως την κοινωνική καταξίωση των όψιμων Κροίσων του «ιδιότυπου» σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της χώρας μας. («Σοσιαλιστική Οικονομία», κύριο άρθρο «Κ» 1.12.02). Ενός Οικοδομικού Κανονισμού, ο οποίος περιορίζει σε ελάχιστα μέτρα (εύρους δωματίου) την απόσταση του κτίσματος από τα όρια του οικοπέδου, απόσταση συνήθως ακατάλληλη για δενδροφύτευση, λόγω υφαρπαγής του κάτωθεν χώρου από υπόγειες προεκτάσεις.
Την εικόνα συμπληρώνει η πανελλήνια τάση στεγανοποίησης κάθε ελεύθερης επιφάνειας με πλακοστρώσεις ή τσιμεντοστρώσεις απ' άκρη σ' άκρη, οι οποίες αποτρέπουν την ευεργετική απορρόφηση της βροχής από τη γη για την ανανέωση των υδάτινων αποθεμάτων του υπεδάφους, επιτείνοντας το κακό των αλόγιστων γεωτρήσεων. Τα αποτελέσματα είναι ιδιαίτερα εμφανή στην όψη των απομενόντων αλσυλλίων κατά τους θερινούς μήνες. Και φθάνουμε στο μεγάλο Αλσος Συγγρού, μήλον της Εριδος, χρόνια εγκαταλειμμένο στα μακρόπνοα σχέδια ανταγωνιζομένων δήμων, με τον εργολαβικό Μινώταυρο της αξιοποίησης (Α. Καρκαγιάννη (01/12/2002): Iδού ο Mινώταυρος!..) καραδοκούντα στον λαβύρινθο διαπλεκόμενων συμφερόντων.
Κάτι ανάλογο προοιωνίζονται, φοβούμαι, για το μοναδικού φυσικού κάλλους κτήμα του Τατοΐου, βλέψεις που έχουν εκδηλωθεί στο παρελθόν από οικοδομικούς συνεταιρισμούς και περιοίκους, οι οποίοι, αφού πούλησαν τα χωράφια τους σε Αθηναίους που έκτισαν επαύλεις, συνέπηξαν σύλλογο ακτημόνων!
Αψίκοροι, κοντόθωροι ατομικιστές, παραμένουμε πιστοί στο σύνθημα «εδώ και τώρα», που πριν από μερικά χρόνια παρέσυρε ορμητικά το μέγα πλήθος.
